The Real Last Flight Duty ... Honolulu - Osaka

เริ่มเช้าวันใหม่
แต่งตัว แต่งหน้า ทำผม
พร้อมจะทำงานในวันสุดท้าย
ด้วยความรู้สึกที่โหวงเหวงชอบกล
วันสุดท้ายของการทำงาน
ไฟลต์สุดท้าย
วิ่งไปวิ่งมาเสิร์ฟอาหาร
ดูความเรียบร้อย
รักษาความปลอดภัยบนเครื่องบิน
ผู้โดยสาร เป็นครั้งสุดท้าย
ครั้งสุดท้าย สุดท้าย สุดท้าย ....

ลึกๆ อยากร้องไห้ ..
เสียดาย และเสียใจ กับความรู้สึกที่ผูกพัน เกือบ 18 เดือน ที่เทรน ทำงานนี้
เป็นเพราะความบังเอิญตอนขึ้นเครื่องที่มีหน้าที่ต้องไปดูแลห้องนักบิน (cockpit) จึงได้พูดคุยกับนักบิน โชคดีที่วันนี้เป็นนักบินฝรั่ง เลยคุยเล่นแหย่มุขได้ .. และเล่าให้เขาฟังว่า วันนี้วันสุดท้ายของเราแล้วแหละ ... พอเตรียมเครื่องดื่มให้นักบินเสร็จ
กัปตันก็บอกว่า เขาโทร.ไปหาชีฟ เพอร์เซอร์มา .. ตอน Take Off ให้มานั่งในห้องนักบินนะ อ้อ เตรียมกล้องถ่ายรูปเข้ามาด้วย

พูดไม่ออก ... ดีใจ และตื่นเต้นมากๆ เพราะตั้งแต่ทำงานมา ยังไม่เคยได้เข้าไปนั่งตอน Take off - Landing เลย ....
ทุกๆ คนดูแล เทคแคร์เราดีสุดๆ ได้เห็นการทำงาน รันเวย์ริมมหาสมุทรแปซิฟิค ภาพสวยๆ ของวิวเมืองฮอนโนลูลู .... ถ่ายรูป แบบไม่ยั้ง ทั้งภาพนิ่งและภาพเคลื่อนไหว 15 นาทีผ่านไป
มองเห็นภาพของเมฆสวยๆ อยู่เหนือเกาะ Oahu เป็นวันที่สดใส จริงๆ
ทุกๆ ขั้นตอนของการทำงานในวันนั้น .... มีแต่คำว่า "ครั้งสุดท้าย" ก้องอยู่ในหัวตลอด
ตั้งแต่ออกผ้าร้อน - ออกคาร์ทเครื่องดื่ม - เสิร์ฟอาหาร - ของเล่นน้องเด็ก ฯลฯ ...
ช่วงก่อนเซอร์วิสครั้งที่สอง มีโอกาสได้ซื้อของบนเครื่อง ด้วย Gift Card ที่บังเอิญได้จาก Good comment ..... ซื้อของเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย.......
พี่ In-Charge ขายให้เองกับมือ ... พี่ถามความรู้สึกของเรา ณ ตอนนั้น ว่าเป็นยังไงมั่ง
ก็ตอบไปตามตรงว่า ใจหาย .. แต่ยังไม่ทันได้คิดไรมาก เพราะวุ่นๆ ผู้โดยสารก็เต็ม ...
9 ชั่วโมง ผ่านไปแบบสายฟ้าแลบ วันนี้เหมือนเป็นตัวแถม(พี่ให้) วิ่งไปช่วยเกือบทั่วลำ ทั้ง cockpit / Upper Deck / After Compartment ....
เมื่อลงจอดที่ Kansai Int'l Airport เรียบร้อยแล้ ว กัปตันก็เรียกให้ขึ้นไปถ่ายรูปเล่นอีกรอบ สมใจอยาก ... ซักพักพี่ๆ ในไฟลต์ก็ P.A (Public Address) ประกาศเรียกตัวเรา
ให้มาหาที่ Forward Compartment ส่วนหัวของเครื่องบิน ทุกๆ คนพร้อมหน้าพร้อมตากัน คึกคักมากๆ ทั้ง นักบิน / แอร์ทุกๆ คนบนเครื่อง .... ได้ของขวัญจากพี่อ๋าย (Chief Perser) / จากพี่หัวขบวนตัวแทนของน้องๆ ในขบวน / และของขวัญเครื่องบินจำลอง มีลายเซ็นของทุกๆ คนบนเครื่อง ............. ทั้งๆที่พวกเราก็เพิ่งเจอกันได้ไม่นาน ........ อยากขอบคุณกับความอบอุ่น และน้ำใจ ........ ต่อไปนี้ คงไม่มีแบบนี้อีกแล้ว

วันนี้มีนัดกับ Host Family ไปบ้านที่เคยมาอยู่เมื่อ 4 ปีที่แล้ว ที่เมือง Wakayama ....... พอกลับถึงโรงแรม ก็รีบแต่งตัวให้ทันรถไฟ ....
นาทีที่ก้าวขึ้นรถไฟ ........

ไม่ได้มาที่นี่นานมากแล้ว ตั้งแต่จากไปเมื่อคราวนั้น
ภาพทุกภาพ เมื่อสี่ปีที่แล้ว ย้อนกลับมาแบบไม่ทันได้ตั้งตัว ........ หลายๆ สิ่งในตัวเราเปลี่ยนไป แต่ภาพที่ผ่านๆตา ยามนั้นยังไม่เปลี่ยน
รถเมล์ที่เคยขึ้น ร้านค้าที่เคยใช้บริการ รถไฟ สถานี ผู้คนที่คุ้นตา
บทเพลงที่ฟัง... ก็ไม่ต่างจากเมื่อตอนนั้น .......... คิดถึง และคิดถึง

ระยะเวลาจากป้ายรถเมล์เดินถึงบ้านประมาณ 20 นาที
อัตราความเร็วที่ต่างจากเดิม พยายามเดินให้ช้าที่สุดเท่าที่จะเดินได้ .... แต่ที่สะดุด คือ ร้านอาหารที่เคยทำงานพาร์ทไทม์เมื่อตอนนั้น หายไป
มีร้านใหม่ขึ้นมาแทนที่ .... คิดถึงเจ้าของร้านผู้ใจดี คนเดียวที่ให้งานเราทำ ... ลมหนาวๆ แบบเดียวกับที่พัดมาเมื่อตอนนั้น .... อยากอยู่ตรงนั้นให้นานที่สุด

ยิ่งใกล้ถึงจุดหมายมากเท่าไร ... ก็ยิ่งตื่นเต้น ...

บ้านยังอยู่ที่เดิม ไม่เปลี่ยน ..
ตอนกดออด ใจเต้นโครมๆ

... คุณแม่ใจดี เปิดประตูมาต้อนรับ .. น้ำตาซึมทั้งคู่ ..
ในบ้านก็ยังหนาวยะเยือกอยู่เหมือนเดิม ...

กลับรู้สึกอบอุ่น ผูกพันมากขึ้น ..
ณ วันนี้ มีเด็กนักเรียนต่างชาติ ชาวโปแลนด์ คนใหม่ มาแทนที่ ..

ทุกอย่างยังไม่เปลี่ยนแปลง ......... กาลเวลาเท่านั้นที่แปรเปลี่ยน