-- The Murderer --

เช้าวันอาทิตย์ที่สดใส …
แม่เข้ามาถามว่า

เช้านี้ดื่มกาแฟหรือยังลูก
ทั้งที่ ก่อนหน้านี้
แม่มักบ่นเสมอ เวลาเห็นเราดื่มกาแฟ


หลายอาทิตย์ที่ผ่านมา
ยามที่ดื่มกาแฟ วันอาทิตย์
พลังความไฮเปอร์มักพุ่งปรี๊ด
ขยัน ขันแข็ง ปัดกวาดเช็ดถู แบบไร้สติ ไม่รู้สึกตัว เหมือนโดนสะกดจิต

แม่เลยชักติดใจ
สนับสนุนให้ดื่มซะเลย 555


เช้าวันนี้ก็เป็นอีกวัน ที่รีบโด๊บกาแฟแต่เช้า
ต่อสู้กับบ้านที่แสนจะมอมแมม ........

หนังสือต่างๆ มากมาย ที่สุมๆ กันอยู่ในบ้าน
ก็ได้เวลาจัดระเบียบซะที
เล่มที่ไม่ค่อยได้อ่าน อยากเก็บ แต่ไม่มีที่
ก็ต้องทะยอยๆ เอาไปโปะไว้ในห้องเก็บของ

จัดจนเสร็จเรียบร้อย.....


สายตาเหลือบไปเห็นกล่องใหญ่ๆ กล่องหนึ่ง
กล่องกระดาษสีน้ำตาลธรรมดาๆ
ที่เก็บรวบรวมตำราเรียน รายงาน หนังสือเรียน
เรื่องสั้นที่ชอบ – ประวัติศาสตร์ – วิชาการแปล
วิชาสำคัญๆ ที่เอาไปทำมาหากินต่อได้ แหะๆ
สมัยเรียนมหาลัย .....

ปกติเป็นคนชอบทิ้งเลคเชอร์ (เวอร์ชั่นซีร๊อกซ์) ลงถังขยะ ทันทีหลังจากสอบเสร็จ

ดังนั้น เศษกระดาษ ทุกๆ ชิ้นที่อยู่ในกล่องใบนั้น จึงโคตรจะสำคัญกับชีวิตเราเลย


ว่าจะเปิดกล่อง
แงะความทรงจำ ออกมาเปิดเล่นๆ

ทันใดนั้น ก็เห็นเงาเล็กๆ มากมาย
เดินยั้วเยี้ย อยู่ข้างใน
กระเด้งออกมา..... มันคือ “ปลวก”ค่ะ

คาดว่า หลายหมื่นชีวิต
แออัด อยู่ในกล่องขนม (สำหรับพวกมัน)

ความสูงประมาณ 1 ฟุต
ฆาตกรพวกนั้น
กินทั้งแนวดิ่ง แนวนอน
กันอย่างเอร็ดอร่อย ...

มองจากข้างนอก ไม่รู้เลย
กินกันแบบลับๆ อยู่ในกล่อง
ไม่บอกใคร



ช๊อคสิคะ
หัวใจแทบสลาย แตกกระจายเป็นนาโนไซส์ ....


ตะโกนส่งสัญญาณ SOS ถึง ป่าป๊า หน่วย 191 .....


"ป่าป๊า ช่วยด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"


ป่าป๊า มาพร้อมกับ อุปกรณ์น้ำยาฉีดปลวก .....


ขนกล่องมรณะใบนั้น ออกมาจากห้องเก็บของ
พ่อนึกสังหรณ์ใจ
เลยดึงเอาหนังสือนิยาย / อ่านเล่น ที่กองๆ อยู่ในห้องออกมาดู

ปรากฏว่า หนังสือเกือบ 20 เล่ม ที่วางอยู่ด้านล่างๆ
ก็แหว่งๆ ด้านหลัง ตกเป็นศพของฆาตกรกลุ่มนั้นด้วย
(ด้านสัน นี่ปกติดีทุกอย่าง ... ชั่วร้ายอำมหิตมากๆ
กินหนังสือไปครึ่งเล่มหลังเนี่ย)

น้ำตาแทบจะไหล
ช่วยด้วย .....


ทุกสิ่งทุกอย่างในกล่องใบนั้น
รายงาน / ตำรา เอกสารประกอบวิชาเรียน
วิชา ภาษาอังกฤษ ภาษาไทย / poetry / fiction / การแปล / อารยธรรม
ตะวันตก ตะวันออก / ประวัติศาสตร์ศิลป์ / ประวัติวรรณคดี /
ประวัติศาสตร์อเมริกา / ยุโรป ที่อุตส่าห์
“ตั้งใจ”เก็บไว้ เผื่อสักวันหนึ่ง จะได้ไปเที่ยว ณ สถานที่จริง ...




วิชาภาษาญี่ปุ่น ตั้งแต่ปี 1 – ปี 4 ..
..การบ้าน เรียงความ บางชิ้นที่อยากเก็บ

รูปการ์ตูนน่ารักๆ บนตำราเรียนมากมาย
(ไม่ได้วาดเองนะ มันมาพร้อมตำราเรียนอยู่แล้ว)

กระดาษทุกชิ้นที่เฝ้าทะนุถนอมอย่างดี เก็บไว้เป็นที่ระลึก
แห่งความทรงจำ
แม้เลคเชอร์แต่ละชิ้นจะไม่ใช่ลายมือตัวเอง

(เพราะไม่เคยจดเลคเชอร์ได้จบซักวิชา ส่วนใหญ่จะเป็นสามคาบแรก
หลังจากนั้น ก็.... อาศัย เลคเชอร์เพื่อนๆ ไปปิ้งที่เครื่องซีรอกซ์)

แต่ก็ ...รู้สึกว่า อยากเก็บ



ทุกย่อยสลายลงท้อง ฆาตกร กลุ่มโจรก่อการร้าย หลายหมื่นชีวิต
กินกันอย่างเอร็ดอร่อย เหมือนเจอขุมทรัพย์
ตรงโน้นแหว่ง ตรงนี้ เป็นรู

ดีจริงๆ ชีวิตนี้ เกิดมาเพื่อกินๆๆๆ อย่างเดียว (อิจฉา)



... น่ากลัว ขยะแขยง อี๊ ... สยอง สุดๆ ....

พ่อและเรา ก็รีบขจัดซากศพ อย่างรวดเร็ว
คันยิกๆ ไปทั้งตัว ไหนจะปลวก ไหนจะน้ำยาฆ่าปลวก ...

แล้วก็เก็บกวาด ทุกอย่าง ให้อยู่ในสภาพเดิม
หนังสือเล่มอื่นๆ ที่รอดพ้นเงื้อมมือมาร ... กลับไปอยู่ในห้องนั้นตามเดิม
คราวนี้ พ่อเอา กระดานไม้เตี้ยๆ มารองชั้นนึงก่อน .. แล้วค่อยเก็บเข้าไป
ตามด้วย ฉีดยาฆ่าปลวก ทับอีกชั้น .... (ที่เหลือจะรอดไหมเนี่ย)

เพราะไม่มีที่พอ จะสร้างห้องสมุด ... ไม่มีที่พอจะตั้งตู้ใหญ่ๆ (หลายตู้แล้วก็ยังเก็บไม่พอ)

ป่าป๊า สัญญา จะต่อชั้นหนังสือยักษ์ให้ใหม่
ให้ผู้ลี้ภัยที่ยัง หลบอยู่ในห้องเก็บของ ...
ณ พื้นที่ว่างสุดท้าย ของบ้าน (ถ้าชั้นนี้เต็มอีก สงสัยว่าต้องย้ายบ้านแล้ว)...

สถานที่ไหนที่ผู้คนไม่ค่อยเดินผ่าน ปลวกมักมาทักทายแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว

กว่าจะรู้อีกที ก็เป็นศพแหว่งๆ กันไปแล้ว




เดินตามกลับไปที่
กองขยะหน้าบ้านทีพ่อเอาหลายๆ ศพ
มากองรวมกันไว้
แสงแดดยามบ่ายสอง ....

ยืนไว้อาลัย ให้ทุกๆ ศพ ..
โน้ตที่เขียนไว้ แต่ละหน้า ...
ไม่เคยเศร้า ขนาดนี้มานานแล้ว .....
หนังสือ ที่ไปหาซื้อตามร้านหนังสือไม่ได้แล้ว
หนังสือ / เศษกระดาษ ที่มีเล่มเดียว ชิ้นเดียว
เพราะมีลายมือเราอยู่ บางทีก็มีลายมือเพื่อน
นั่งเขียนโต้ตอบกันไปมา ไม่เป็นอันเรียนหนังสือ ....


พลันเหลือบไปเห็น
กองหนังสือขาว ๆที่ยังไม่โดนเขมือบ ...
เลคเชอร์วิชา food for Health / ปวศ. ยุโรป / อเมริกา
วิชาการแปลภาษาญี่ปุ่น ของ อ.ชมนาด ... หนาสามนิ้ว ..
..... ยังพอคงสภาพใช้งานได้ แค่รอยดำๆ รอบๆ .. อืมๆ ไม่เป็นไร ....



เพียงไม่กี่ชีวิต ที่พอกู้กลับมาได้


เสียดาย
เศร้า
เศร้า
และ
เศร้า

สมน้ำหน้า
ไม่ยอมดูแลมันให้ดี
ทิ้งเอาไว้ให้อยู่กับความมืด และน่ากลัวในกล่องใบนั้น
ปล่อยมันให้ถูกฆาตกร โหมกิน กิน แล้วก็กิน ....


ถ้าพวกมันจะติดต่อเรามาก่อนสักนิด
คงจะดีกว่านี้มาก
เราจะได้จัดอาหาร เศษกระดาษที่พวกมันชอบไว้ให้

แต่เล่นฆ่าตัวประกันที่ไม่มีทางสู้
ได้แต่นอนให้พวกแกกินแบบนี้

ทำกันได้ลงคอ :**************(





เราอยากร้องไห้ ...........




โพสท์วันนี้
ขอยกให้เป็น
โพสท์รำพัน .... พิลาป ....


ไว้อาลัย

แด่เหยื่อผู้เคราะห์ร้าย

ความทรงจำในช่วงอุดมศึกษาของเรา







เศร้าโว้ย












Special thanks : my wonderful Daddy ….

และขอบคุณ "ปลวก"

สิ่งมีชีวิต แสนสามัคคี

ที่ทำให้เราได้เรียนรู้ว่า


"ใดใดในโลกล้วนอนิจจัง"