-- ตอนฝนจะตก --

และแล้วหน้าฝนฤดูแห่งความชุ่มฉ่ำก็มาเยือน
สมัยนั่งทำงานในตึกใหญ่ๆ สูงๆ
ฝนจะตก แดดจะออก ไม่เคยจะได้อยากมองอยากสนใจ
โต๊ะที่นั่งมองไม่เห็นหน้าต่าง
คนที่นั่งติดหน้าต่าง ก็ปิดบังหน้าต่างไว้ตลอดเวลา
คล้ายการนั่งทำงานในกล่องที่เปิดไฟได้

เมื่อก่อนนี้ ฤดูฝนเป็นฤดูที่เราไม่ชอบมากที่สุด

เพราะเป็นฤดูแห่งความไม่สะดวก

จะเล่นกีฬากลางแจ้งก็ไม่ได้

จะออกไปไหนรถก็ติด (จริงๆ ไม่ใช่ความผิดของเม็ดฝนเลย)

จะทำอะไรก็ดูเฉอะแฉะไม่ถูกใจ

เด็กสาวในกรุงแม้แต่น้อย

แต่อยู่ดีๆ ก็ได้นั่งชม

นั่งมอง

ใจจดจ่อกับช่วงเวลาของฝนตก
โดยไม่ได้เหม่อลอย คิดถึงเรื่องอื่นเลยแม้แต่น้อย

ก็ค้นพบว่า
ก่อนพิธีกรรมแห่งน้ำจากฟ้าจะเริ่ม
ลมเย็นๆ จะเริ่มพัดมาแรงๆ มดบนดิน แมลงตัวจิ๋ว นกตัวดำๆ บนฟ้า

ก็จะวิ่ง บินพล่านเหมือนเด็กๆ หลังเลิกเรียน

ผู้คนก็หายตัวไป เพราะไม่มีใครออกมานอกบ้าน

ช่วงฝนกำลังจะตก

กิ่งไม้ ใบไม้ก็พัดไปพัดมา ลมเย็นๆ กลิ่นหอมๆ

ก่อนที่เม็ดฝนจะเริ่มบุกพื้นโลก
พอลมเริ่มแรง ใบไม้ปลิวว่อน
จากนั้นไม่นอนก็มีเสียงของเปาะ แปะ ปุ ปะ ปิ โปะ ฯลฯ
ยิ่งเวลานั่งในที่ๆ ต้นไม้รวมตัวกันเยอะๆ

เสียงจะเพราะเป็นพิเศษคล้ายเสียงคนเต้นแท็ป
รูปทรงใบไม้ แต่ละใบจากแต่ละกิ่ง

หน้าตาก็แตกต่างกันไป

ไม่ใช่แค่เสียงที่น่าฟัง
กลิ่นต้นไม้ตอนโดนน้ำฝน

ก็หอมสดชื่น เสียงแมลงเดิน มดวิ่งไปวิ่งมา

ก้อนเมฆสีขาว-เทา-ดำ บินแข่งกันไปทางโน้นทีทางนี้ที

ช่วงนี้ก้อนเมฆเหมือนจะทำงานหนักมากๆ

พอ ท้องฟ้าเริ่มสีจางลง เม็ดฝนก็บุกโลกมากขึ้น

จนสุดท้าย .............

ได้ยินเสียงแม่บอกว่า

"มานั่งทำอะไรตรงนี้เนี่ย .....เดี๋ยวก็เป็นหวัด"

จากหนึ่งในผู้ชมมหรสพแห่งเม็ดฝน ....

(แรงบันดาลใจ.... ลม ฟ้า อาหาร - โตมร ศุขปรีชา)