-- Painful Reality --

จากวันนั้น วันที่ฉันเองเยาว์วัย
ครั้นร้องไห้ ไร้คนเอาใจ
แหงน ขึ้นมองฟ้า

ปลอบใจเรา เพียงแต่เฝ้ามองดวงดารา
แสงสวยส่อง ฉันมองเพลินตา
ฟ้าไม่เคยเก่า ฟ้ายังมีรักและพลังใจ

ฟ้าจะอยู่ข้างเราตลอดไป
ตะวันลับไป แต่ยังมีแสงดาว
ส่องสว่างกระจ่างทุกคราว

ยามเศร้า คราวไหน
คราวเกิดท้อใจให้ระอา
เหงาหมองหม่นไร้คนนำพา
ฟ้ายังมองเรา

....................

บางที ยามเกิดทุกข์ หรือยามเศร้า

การเลือกมองไปทางอื่น
หรือแกล้งทำเป็นลืม วิ่งหนีจากความเป็นจริง

ก็คลายเศร้าได้บ้าง

(เฮ้อ)